Zen.

Ondertussen zijn we twee weekjes verder in dit mooie, nieuwe jaar en zijn mijn plannen dan toch min of meer gerealiseerd. Het is gek als je zolang ergens naar toeleeft, en het uiteindelijk gewoon heel makkelijk gaat, bijna vanzelf.

Nou ja, dat is ook wel ietsje overdreven. De voorbije week ben ik weer eens alle emoties langsgegaan. Paniekerig, dolverliefd, apathisch, teleurgesteld, humeurig, euforisch, boos, enzovoort.

Je zou denken dat ik daardoor compleet uitgeput ben, maar het tegendeel is waar. Er is namelijk een rust op mij neergedaald, een gevoel dat ik al jaren vergeten was. Ik zou mezelf bijna gaan kronen tot zen master, zo rustig aanvaard ik alle gebeurtenissen die voortvloeien uit die ene, belangrijke beslissing.

Natuurlijk ben ik compleet in paniek als ik maandagavond om pakweg 19 uur hoor dat ik de komende drie dagen 5 verschillende oriënteringsproeven moet afleggen. En natuurlijk weet ik niet meer waar ik het heb als blijkt dat 3 van die proeven gaan over vakken die ik zoveel mogelijk heb proberen te vermijden de laatste jaren, of zelfs over een vak dat ik nooit heb gehad.

Maar dan is er weer die rust die over me komt. Ik heb een beslissing gemaakt, eentje waar ik al een jaar zat over te tobben. Het was moeilijk, en de voorbije week was nog moeilijker... maar ik heb me nog nooit zo goed gevoeld na het maken van een keuze.

Kans.

Ik neem het heft weer in eigen handen, vat de koe bij de hoorns en heb de knoop doorgehakt. De manier waarop ik een jaar lang heb geleefd was verre van ideaal. Ik vertrouwde mezelf toe aan de wijsheid van anderen, liet me leiden en hoopte dat alles op z'n pootjes zou terecht komen.

Een jaar lang heb ik alles maar over me heen laten komen. Cursussen, opleidingen, begeleiders, trajecten en processen. Om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat het me allemaal niet veel kon schelen. Op de momenten dat er een keuze moest gemaakt worden, liet ik die zoveel mogelijk aan anderen over. Soms waren dit heel bepalende keuzes (wat is de volgende stap, een stage, een opleiding of meteen gaan solliciteren?), en toch had ik helemaal geen interesse in mijn toekomst. Ik dacht dat het toch allemaal op hetzelfde neerkwam. Misschien dat de ene keuze een langere weg betekende, of ietsje makkelijker was... Maar uiteindelijk zou ik toch terecht komen waar ze me wilden, en dat maakte me niet bijster gelukkig (ook niet bijster ongelukkig, dat was nu het het angstaanjagende).

Zo kon het niet verder, en dat werd me gelukkig ook duidelijk gemaakt in gesprekken met anderen. Het duurde dan ook niet lang voor ik wist wat ik wél wou. Echt wou. Het is iets dat ik al bijna een jaar wil doen, maar me heel lang werd afgeraden om al dan niet terechte redenen. Ondertussen is de situatie heel anders en het boe-geroep gedempt, wat mij de vrijheid geeft om gewoon te doen waar ik me goed bij voel.

Op dit moment zit ik een tornado van geregel, gesprekken, aanvragen en formulieren, maar als alles goed is, begin ik op 1 februari aan mijn derde graad humane wetenschappen, via tweedekansonderwijs.

Genieten.

Het jaar is nog maar net begonnen, en ik zit alweer in een rollercoaster, gevoelensgewijs! Bepaalde gevoelens zijn weer bij me losgemaakt en komen op de voorgrond, erger dan ooit. Het eindigt waarschijnlijk weer in een enorme teleurstelling, maar ach, op dit moment geniet ik er zó van.

Deze week zit ik in Maastricht, in een huis met een draadloos netwerk en een rode jeweetwel-kater die voor een open haard ligt te slapen. Daarnet heb ik een bad genomen in een badkamer met vloerverwarming, terwijl er klassieke muziek op de achtergrond speelde.

Tot volgende week!