Zen.

Ondertussen zijn we twee weekjes verder in dit mooie, nieuwe jaar en zijn mijn plannen dan toch min of meer gerealiseerd. Het is gek als je zolang ergens naar toeleeft, en het uiteindelijk gewoon heel makkelijk gaat, bijna vanzelf.

Nou ja, dat is ook wel ietsje overdreven. De voorbije week ben ik weer eens alle emoties langsgegaan. Paniekerig, dolverliefd, apathisch, teleurgesteld, humeurig, euforisch, boos, enzovoort.

Je zou denken dat ik daardoor compleet uitgeput ben, maar het tegendeel is waar. Er is namelijk een rust op mij neergedaald, een gevoel dat ik al jaren vergeten was. Ik zou mezelf bijna gaan kronen tot zen master, zo rustig aanvaard ik alle gebeurtenissen die voortvloeien uit die ene, belangrijke beslissing.

Natuurlijk ben ik compleet in paniek als ik maandagavond om pakweg 19 uur hoor dat ik de komende drie dagen 5 verschillende oriënteringsproeven moet afleggen. En natuurlijk weet ik niet meer waar ik het heb als blijkt dat 3 van die proeven gaan over vakken die ik zoveel mogelijk heb proberen te vermijden de laatste jaren, of zelfs over een vak dat ik nooit heb gehad.

Maar dan is er weer die rust die over me komt. Ik heb een beslissing gemaakt, eentje waar ik al een jaar zat over te tobben. Het was moeilijk, en de voorbije week was nog moeilijker... maar ik heb me nog nooit zo goed gevoeld na het maken van een keuze.