Kans.

Ik neem het heft weer in eigen handen, vat de koe bij de hoorns en heb de knoop doorgehakt. De manier waarop ik een jaar lang heb geleefd was verre van ideaal. Ik vertrouwde mezelf toe aan de wijsheid van anderen, liet me leiden en hoopte dat alles op z'n pootjes zou terecht komen.

Een jaar lang heb ik alles maar over me heen laten komen. Cursussen, opleidingen, begeleiders, trajecten en processen. Om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat het me allemaal niet veel kon schelen. Op de momenten dat er een keuze moest gemaakt worden, liet ik die zoveel mogelijk aan anderen over. Soms waren dit heel bepalende keuzes (wat is de volgende stap, een stage, een opleiding of meteen gaan solliciteren?), en toch had ik helemaal geen interesse in mijn toekomst. Ik dacht dat het toch allemaal op hetzelfde neerkwam. Misschien dat de ene keuze een langere weg betekende, of ietsje makkelijker was... Maar uiteindelijk zou ik toch terecht komen waar ze me wilden, en dat maakte me niet bijster gelukkig (ook niet bijster ongelukkig, dat was nu het het angstaanjagende).

Zo kon het niet verder, en dat werd me gelukkig ook duidelijk gemaakt in gesprekken met anderen. Het duurde dan ook niet lang voor ik wist wat ik wél wou. Echt wou. Het is iets dat ik al bijna een jaar wil doen, maar me heel lang werd afgeraden om al dan niet terechte redenen. Ondertussen is de situatie heel anders en het boe-geroep gedempt, wat mij de vrijheid geeft om gewoon te doen waar ik me goed bij voel.

Op dit moment zit ik een tornado van geregel, gesprekken, aanvragen en formulieren, maar als alles goed is, begin ik op 1 februari aan mijn derde graad humane wetenschappen, via tweedekansonderwijs.