Pruil.

Ik heb al een tijdje niet meer geschreven. Dat komt omdat mijn leven zo goed gaat. Nee, echt. Ik vind amper iets om over te klagen, en iedereen weet wel dat klagen mijn voornaamste bezigheid is! Crazy times.

Maar! Vandaag ben ik Ziek en Zielig. Nou ja, het valt natuurlijk allemaal wel mee, maar ik ben zo weinig Ziek dat ik het wel verdien om Extra Zielig te zijn als ik het wél eens ben. Eigenlijk is het gewoon een snotvalling. Maar dat begint bij mij meestal met Extra Ziek. Dus niet een beetje gesnotter of gekuch, maar echt grieperig zijn, een soort vage prop tussen mijn neus en mijn mond voelen (DIE MAAR NIET WIL WEGGAAN) en de behoefte om mezelf in dekentjes te hullen, in een bolletje te kruipen en zielige geluidjes te maken.

Het jammere is dat ik op dit moment helemaal alleen thuis ben, dus beperkt het zich allemaal tot zelf-medelijden. Verdoeme. Geen geaai, geen warme melk met honing, geen induffelen. Ik moet het allemaal zelf doen. :(

Maar daar ben ik gelukkig ook heel goed in. De tweede show van Marc-Marie Huijbregts is besteld en ik ben serieus aan het overwegen om Dumbo ook op DVD te kopen. Want er is niks leukers dan ziek en/of ongesteld zijn en mee te huilen met Dumbo en z'n mama. Daar ben ik nu nog even niks mee, maar het is fijn om te weten dat Dumbo er in de toekomst wel voor me zal zijn.

Nu ga ik nog een beetje verder met belangrijke dingen doen.

Free Hugs.

Eén van mijn dromen is vandaag uitgekomen. Het is een beetje een silly droom, maar toch, het is iets wat ik al heel lang wou.

Ik stond met een vriend te praten op de markt van Brugge, toen mijn aandacht werd getrokken door een soort gejoel. Ik keek om, en zag twee jongens staan. Eén van hen had een kartonnen bord vast met daarop 'free hugs' en een bijgetekend hartje.

Ik liet onmiddelijk alles vallen (of dat toch zou gedaan hebben als ik iets vast had gehad), liet een enthousiast kreetje horen en rende naar de jongen. Hij zette zijn bord neer, haalde zijn grootste glimlach naar boven en rende naar mij.

Toen knuffelden we.

Ik geloof dat ze Spaans waren, ik hoorde hen een paar woorden zeggen. De jongen die naast ons stond, zei 'faboulous!' en daar had hij ook wel gelijk in. Ik dacht dat ik het nooit zou meemaken, zeker niet hier in Brugge, waar alleen toeristen en oude mensen komen. Maar het is mij dus toch overkomen en het heeft m'n dag een stuk leuker gemaakt.

Misschien dat ik het zelf ook eens ga doen.

Free Hugs Campaign

Zen.

Ondertussen zijn we twee weekjes verder in dit mooie, nieuwe jaar en zijn mijn plannen dan toch min of meer gerealiseerd. Het is gek als je zolang ergens naar toeleeft, en het uiteindelijk gewoon heel makkelijk gaat, bijna vanzelf.

Nou ja, dat is ook wel ietsje overdreven. De voorbije week ben ik weer eens alle emoties langsgegaan. Paniekerig, dolverliefd, apathisch, teleurgesteld, humeurig, euforisch, boos, enzovoort.

Je zou denken dat ik daardoor compleet uitgeput ben, maar het tegendeel is waar. Er is namelijk een rust op mij neergedaald, een gevoel dat ik al jaren vergeten was. Ik zou mezelf bijna gaan kronen tot zen master, zo rustig aanvaard ik alle gebeurtenissen die voortvloeien uit die ene, belangrijke beslissing.

Natuurlijk ben ik compleet in paniek als ik maandagavond om pakweg 19 uur hoor dat ik de komende drie dagen 5 verschillende oriënteringsproeven moet afleggen. En natuurlijk weet ik niet meer waar ik het heb als blijkt dat 3 van die proeven gaan over vakken die ik zoveel mogelijk heb proberen te vermijden de laatste jaren, of zelfs over een vak dat ik nooit heb gehad.

Maar dan is er weer die rust die over me komt. Ik heb een beslissing gemaakt, eentje waar ik al een jaar zat over te tobben. Het was moeilijk, en de voorbije week was nog moeilijker... maar ik heb me nog nooit zo goed gevoeld na het maken van een keuze.

Kans.

Ik neem het heft weer in eigen handen, vat de koe bij de hoorns en heb de knoop doorgehakt. De manier waarop ik een jaar lang heb geleefd was verre van ideaal. Ik vertrouwde mezelf toe aan de wijsheid van anderen, liet me leiden en hoopte dat alles op z'n pootjes zou terecht komen.

Een jaar lang heb ik alles maar over me heen laten komen. Cursussen, opleidingen, begeleiders, trajecten en processen. Om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat het me allemaal niet veel kon schelen. Op de momenten dat er een keuze moest gemaakt worden, liet ik die zoveel mogelijk aan anderen over. Soms waren dit heel bepalende keuzes (wat is de volgende stap, een stage, een opleiding of meteen gaan solliciteren?), en toch had ik helemaal geen interesse in mijn toekomst. Ik dacht dat het toch allemaal op hetzelfde neerkwam. Misschien dat de ene keuze een langere weg betekende, of ietsje makkelijker was... Maar uiteindelijk zou ik toch terecht komen waar ze me wilden, en dat maakte me niet bijster gelukkig (ook niet bijster ongelukkig, dat was nu het het angstaanjagende).

Zo kon het niet verder, en dat werd me gelukkig ook duidelijk gemaakt in gesprekken met anderen. Het duurde dan ook niet lang voor ik wist wat ik wél wou. Echt wou. Het is iets dat ik al bijna een jaar wil doen, maar me heel lang werd afgeraden om al dan niet terechte redenen. Ondertussen is de situatie heel anders en het boe-geroep gedempt, wat mij de vrijheid geeft om gewoon te doen waar ik me goed bij voel.

Op dit moment zit ik een tornado van geregel, gesprekken, aanvragen en formulieren, maar als alles goed is, begin ik op 1 februari aan mijn derde graad humane wetenschappen, via tweedekansonderwijs.

Genieten.

Het jaar is nog maar net begonnen, en ik zit alweer in een rollercoaster, gevoelensgewijs! Bepaalde gevoelens zijn weer bij me losgemaakt en komen op de voorgrond, erger dan ooit. Het eindigt waarschijnlijk weer in een enorme teleurstelling, maar ach, op dit moment geniet ik er zó van.

Deze week zit ik in Maastricht, in een huis met een draadloos netwerk en een rode jeweetwel-kater die voor een open haard ligt te slapen. Daarnet heb ik een bad genomen in een badkamer met vloerverwarming, terwijl er klassieke muziek op de achtergrond speelde.

Tot volgende week!

Verstoppertje.

Ik moet dringend ergens nen berg gaan beklimmen
Of aan een stuk of twintig losse relaties beginnen
Want anders kruip ik in mijn kist
Met het jammerlijk gevoel
Dat ik iets heb gemist

Mira - In De Fleur Van Mijn Leven

Zo voel ik mij, op dit moment. Ondanks tegenslagen, teleurstellingen en soms ronduit ondraaglijke gebeurtenissen, moet ik maar eens ophouden met janken en het er gewoon van nemen. 22 ben je maar een jaar lang, en 't mijne zit er al voor de helft op.

Dit voornemen klinkt mensen waarschijnlijk heel positief in de oren, genieten van het leven, carpie diem! en nog zo meer. Terwijl het eigenlijk mijn drang naar intensiteit is die de kop weer opsteekt. Als dingen niet gaan zoals ik het wil, zoek ik wel iets vrolijkers op, iets dat me kan afleiden. Iets waarop ik me helemaal kan concentreren, zodat ik al de rest vergeet, vooral het negatieve that got me there in the first place.

Dat werkt natuurlijk nooit. Maar het is altijd fijn om nog eens te proberen.

What To Wear When Yachting

Niet dit weekend, maar volgend weekend, zal ik doorbrengen op een bootje van 1 miljoen euro. Het bootje in kwestie schijnt 15 meter te lang te zijn, met drie kajuiten, een salon (met televisie), een keuken en een douche.

Ik zal worden opgehaald door een jongen in z'n Range Rover (samen met z'n hondje), en daarna rijden we samen naar Nieuwpoort, op weg naar het bootje. Daar zullen we dan dus samen het weekend doorbrengen. De jongen heeft alvast beloofd om voor te me te koken. Ik ken hem eigenlijk amper, maar ach, als hij me niet bevalt is er nog altijd het hondje?

Dit alles scoort best wel hoog op de schaal van awesome.

Ik vraag me af of ik nu op zoek moet naar the correct yachting gear en of dat etentje een beetje lijkt op een nautical light buffet :)

Straks heb ik de mannelijke Mrs. Bouquet ontmoet :(